Η Σχέση Ανθρωπίνων Σχέσεων με τις Δημόσιες
Σχέσεις
Ο κλάδος των ανθρωπίνων σχέσεων αναπτύχθηκε στο τέλος του 19ου
αιώνα για την επίλυση των προβλημάτων μεταξύ εργοδοτών και εργαζόμενων. Η
χρησιμοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων απέφερε την αρμονική συνεργασία, ( φυσικά
μέχρι ενός σημείου), μεταξύ επιχείρησης και εργαζομένων.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την αποδοτική χρησιμοποίηση τους μέσα σε έναν
οργανισμό, θεωρείται η ύπαρξη κατάλληλης συμπεριφοράς απέναντι στο άτομο, με
την αναγνώριση της αξίας της αξιοπρέπειας του και της πίστης στην αξία του
παράγοντα «άνθρωπος».
Έτσι λοιπόν μπορούμε να πούμε πως
οι ανθρώπινες σχέσεις αποβλέπουν ειδικότερα στον συντελεστή εργασία και άρα
στον ανθρώπινο παράγοντα και στην παροχή οικονομικών, ψυχολογικών και κοινωνικών ικανοποιήσεων.
Οι δημόσιες σχέσεις αποσκοπούν στην αποκατάσταση επικοινωνίας διπλής
κατεύθυνσης και κατανόησης μεταξύ ενός οργανισμού και του κοινού (εσωτερικό και
εξωτερικό). Μπορούμε να πούμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένας κλάδος των δημοσίων
σχέσεων και αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι τους.
Συμπερασματικά
Για την επιτυχή εφαρμογή ενός προγράμματος δημοσίων σχέσεων πρέπει να
ληφθούν σοβαρά οι ανθρώπινες σχέσεις και στις οποίες σε τελική ανάλυση
αποβλέπουν με τις ενέργειες τους και οι δημόσιες σχέσεις.
Η
Θεωρία εξέλιξης των αναγκών του Α. Maslow - Υποκειμενικοί
παράγοντες απόδοσης της εργασίας
Υποκειμενικοί
παράγοντες απόδοσης της εργασίας
Η Διοίκηση της επιχείρησης, για να επηρεάσει τη θέληση του ανθρώπινου
παράγοντα, του εργατικού δυναμικού της και να πετύχει τους σκοπούς της, οφείλει
να ασκήσει αποτελεσματική υποκίνηση. Αυτό θα το πετύχει με την ικανοποίηση των
υποκειμενικών του αναγκών και κινήτρων γιατί βασικά η συμπεριφορά του ατόμου
καθορίζεται από τις ανάγκες του. Μια κοινωνιολογική-διοικητική ταξινόμηση των
αναγκών έγινε από τον Maslow. O Maslow κατάταξε τις ανάγκες – που είναι μαζί και οι υποκειμενικοί παράγοντες
απόδοσης της εργασίας- σε πέντε κατηγορίες και διαμόρφωσε την παρακάτω
Μασλοβική Πυραμίδα.
Από τις κατηγορίες
αναγκών του Maslow οι φυσιολογικές
ανάγκες και οι ανάγκες ασφάλειας αποτελούν πολύ ισχυρά κίνητρα συμπεριφοράς
γιατί έχουν βιολογική υπόσταση και συνδέονται άμεσα με την ύπαρξη του
εργαζόμενου. Είναι οι βασικές ανάγκες. Αυτές οφείλει η επιχείρηση να
τις ικανοποιήσει προσφέροντας το εισόδημα. Αλλιώς θα είναι αδύνατο να πετύχει
τους σκοπούς της και να επιβιώσει. Τις
ανώτερες ή εγωϊστικές ανάγκες οφείλει να προσπαθήσει να τις ικανοποιήσει, για
να πετύχει μεγάλη παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα. Τότε η εργασία
είναι τόσο φυσική όσο και το παιχνίδι. Ικανοποιήθηκαν οι υποκειμενικές ανάγκες
του προσωπικού και η επιχείρηση πέτυχε να τους διευθύνει σωστά. Δημιούργησε τις
καλές συνθήκες εργασίας και καλής κοινωνικής επικοινωνίας μεταξύ των
εργαζομένων της. Έτσι οι εργαζόμενοι δεν νοιώθουν την ανάγκη να κοιτάξουν για
την ικανοποίηση των αναγκών τους έξω από το περιβάλλον της επιχείρησης.
Η μεγάλη απάθεια και η
έλλειψη προσπάθειας από τη μεριά των εργατών
στη βιομηχανία δεν οφείλεται στην τεμπελιά των ατόμων, αλλά στην παρεμπόδιση
τους, από τη διοίκηση, να ωριμάσουν. Η διοίκηση
της επιχείρησης τους θέλει να είναι παθητικοί, ανώριμοι, εξαρτημένοι και
υποτελείς της και αυτοί ανταποκρίνονται και συμπεριφέρονται με μεγάλη
ανωριμότητα, όπως τους θέλουν. Κι όμως η επιχείρηση χάνει μ’ αυτό. Αντίθετα
οφείλει να επιδιώκει την ωριμότητα τους. Πειραματικά αποδείχτηκε ότι η
διεύρυνση των ευθυνών των εργαζομένων είναι προς όφελος του ίδιου και της
επιχείρησης. Με την ικανοποίηση των αναγκών του ανθρώπινου παράγοντα (βασικών
και ανώτερων ) πετυχαίνει μεγάλη απόδοση της εργασία. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.